- "Να, εδώ πίσω από τη φούστα της θειά Ευγενίας κρυβόμουν όταν παίζαμε κρυφτό ή εδώ, που ποζάρω με καμάρι, πάνω στη μηχανή του λεωφορείου του Μοίρα. Αυτός με το μουστάκι του, περήφανος και ετοιμοπόλεμος. Στα κλαδιά του δέντρου της δημοσιάς κρεμασμένες οι σακούλες με τα μπακαλικά και την εφημερίδα. Με στέλνουν να την πάρω μετά το μπάνιο. Το σούρουπο. Σφήκες πετούν ένα γύρω. Τα μαλλιά μου τζίβα απ' τη θάλασσα. Στο δέρμα μου αλατισμένοι χάρτες όλου του κόσμου, μέχρι να με χώσουν στη σκάφη να με ξεπλύνουν με ένα τενεκεδάκι νερό".
Αυτές οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να 'ναι οι δικές μου. Οι δικές σου. Θα μπορούσαν να 'ναι οι δικές μας.
Είναι οι φωτογραφίες που έχω μέσα μου. Έχουν το ίδιο χρώμα. Το χρώμα των παιδικών μας χρόνων. Πειραγμένο. Αλλόκοτο. Σαν το χρώμα που έχουν τα όνειρα.
Δεν χρειάζονται επεξήγηση, ούτε λεζάντα.
Αυτό που κοιτάζεις το 'χω ζήσει. Αυτό που έζησες το 'χω δει. Αυτές οι φωτογραφίες κρύβουν μέσα τους το ίδιο χαλικάκι που 'χει χωθεί στο πέδιλο όταν κατεβαίνω με φόρα την κατηφόρα. Κρύβουν την ίδια γλύκα καρπούζι.
Μυρίζουν γεμιστά στο φούρνο όπως πουθενά στον κόσμο.
Κοιτάζοντάς τες ακούμε τα ίδια τζιτζίκια, τα ίδια ρεψίματα με γεύση γκαζόζα.
Οι φίλοι μας με τα φανελάκια και τα χτυπημένα γόνατα.
Χοροπηδάμε και νιώθουμε τα καπάκια να κουδουνίζουν στις τσέπες μας.
Σε βλέπω που τρέχεις ν' αρπάξεις το κορδελάκι αυτής της τέλειας κοτσίδας που ανεμίζει στριγκλίζοντας μπροστά σου.
Μ'αυτές τις φωτογραφίες έχουμε κι οι δυό αποκοιμηθεί κάτω απ' τ' αστέρια με τις φωνές των μεγάλων να μας νανουρίζουν ακούγοντας τραγούδια και παράσιτα στο ραδιόφωνο.
Κι ύστερα ξυπνάμε κι έχουν περάσει σαράντα χρόνια που ζήσαμε χωριστά.
Γι' αυτό θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι μαζί σου.
Θα 'ναι ένα ταξίδι επιστροφής, στο μέρος που συναντηθήκαμε μόνο με τις φωτογραφίες.
κείμενο :Nora Ibsen
φωτογραφικό αρχείο από: richea-lakonias.gr
Ο Μοίρας με το θρυλικό του ΚΤΕΛ
