Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Αμερικάνικο ταξίδι με αυτοκίνητο άρχισε να εμφανίζεται σε περίοπτη θέση στη λογοτεχνία, τη μουσική, τις ταινίες, και τη φωτογραφία.
Οι Walker Evans και Edward Weston, πρωτοπόροι και οι δύο, ξεκίνησαν τα πρώτα φωτογραφικά ταξίδια στις εσχατιές της Αμερικής τις δεκαετίες του 1930 και 1940.
Κατόπιν και άλλοι φωτογράφοι έφτασαν στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αμερικής προσπαθώντας να καταλάβουν και να καταγράψουν αυτό το 'Εθνος, ακολουθώντας το παράδειγμα των Evans και Weston. Ο Αμερικάνικος δρόμος ήταν η Μούσα τους. Η Αμερικάνικη κουλτούρα του αυτοκινήτου και η ιδέα του ανοιχτού δρόμου συμπεριέλαβαν ακόμα ένα κομμμάτι της Αμερικής.
'Ενα γνωστό παράδειγμα είναι ο Robert Frank με το "The Americans" το 1958, ένα βιβλίο σταθμός στην Φωτογραφία.
Σήμερα αυτά τα οδικά ταξίδια είναι μία Φωτογραφική κατηγορία από μόνα τους, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
"The Open Road"
'Ενα βιβλίο για την Ιστορία της Αμερικάνικης ταξιδιωτικής Φωτογραφίας δρόμου, είναι το "The Open Road" Photography and the American Road Trip, με έργα των σημαντικότερων σύγχρονων και παλαιότερων Αμερικανών Φωτογράφων: των Robert Frank, Ed Ruscha, Inge Morath, Garry Winogrand, Joel Meyerowitz, William Eggleston, Lee Friedlander, Jacob Holdt, Stephen Shore, Bernard Plossu, Victor Burgin, Joel Sternfeld, Alec Soth, Todd Hido, Ryan McGinley, Justine Kurland, Taiyo Onorato και Nico Krebs.
O Συγραφέας του βιβλίου David Campany σε συνέντευξή του στο Leica blog - (απόσπασμα - αναδημοσίευση)
"...ξεκίνησα το βιβλίο γνωρίζοντας ότι τα μεγαλύτερα φωτογραφικά έργα στην Αμερική έχουν γίνει στον δρόμο. 'Ετσι αντί να σκέφτομαι τα οδικά ταξίδια και μετά να ψάχνω για φωτογραφικά έργα, έκανα το αντίθετο. Αναρωτήθηκα γιατί το οδικό ταξίδι ήταν τόσο κεντρικό θέμα στην Αμερικάνικη Φωτογραφία.
Ο εκδοτικός οίκος Aperture μου έκανε την πρόταση να βγάλουμε μαζί ένα βιβλίο για το Αμερικάνικο οδικό Φωτογραφικό ταξίδι, ένα βιβλίο που δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Φαίνεται ότι η Φωτογραφία έχει πια ωριμάσει. Είναι συναρπαστικό να δούμε τους νέους Φωτογράφους απέναντι στις προκλήσεις που αντιμετώπησαν οι παλαιότεροι, ενενήντα χρόνια πριν.
Οι άλλες Τέχνες το είχαν κάνει πολύ νωρίτερα αυτό, τώρα ήρθε η σειρά της Φωτογραφίας. Το "Open Road" συγκεντρώνει, στον ανοιχτό Αμερικάνικο δρόμο, τρείς ή τέσσερις φωτογραφικές γενιές, σε μία διαρκή συνομιλία της μιας με την άλλη. 'Ετσι μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τις συνεχείς αλλαγές στην εικόνα και το τοπίο της Αμερικής.
Η επιλογή των φωτογραφιών του βιβλίου έγινε με γνώμονα την Φωτογραφία και όχι τα μεγάλα ονόματα. Σε όλα μου τα βιβλία προσπαθώ να καθοδηγούμαι πρώτα από όλα από την Φωτογραφία και κατόπιν από το εύρος της κάθε εικόνας. Το φωτογραφικό οδικό ταξίδι έχει από όλα, οπτική ποίηση, χαρά για το ταξίδι, ανακαλύψεις, απρόβλεπτα, πολιτικές αντιπαραθέσεις. Δεν υπάρχουν κανόνες.
Είχα μία υποψία που επιβεβαιώθηκε, η επιρροή του Walker Evans σε όλους τους Φωτογράφους αυτού του βιβλίου ήταν μεγάλη. Παρότι ο Evans ποτέ δεν έκανε ένα ειδικό Φωτογραφικό οδικό ταξίδι, αν και το αυτοκίνητο ήταν πάντα ζωτικής σημασίας για το έργο του, παρόλ' αυτά εξερεύνησε τις Αμερικάνικες μικρές επαρχιακές πόλεις και μαζί με αυτές τις ιδιοσυγκρασίες της Αμερικής του 1930.
Ο Evans στο βιβλίο του "American Photographs" (1938), μίλησε πρώτος, πώς ένας πλανόδιος Φωτογράφος μπορεί να δημιουργήσει μία σειρά φωτογραφιών ως απάντηση σε ένα 'Εθνος.
Μπορείτε να δείτε στο βιβλίο πως επιρρέασε ο Evans, με την ευαισθησία του, το έργο των μετέπειτα μεγάλων Αμερικανών Φωτογράφων όπως των: Robert Frank’s "The Americans", Stephen Shore’s "American Surfaces", Jacob Holdt’s "American Pictures", Joel Sternfeld’s "American Prospects", Doug Rickard’s "A New American Picture".
- Γιατί ο Αμερικάνικος ανοιχτός δρόμος έχει τέτοια έλξη σε Αμερικάνους και άλλους Φωτογράφους;
- Νομίζω ότι είναι ο μύθος του χώρου και ο χώρος του μύθου.
Επιβεβαιώνεται η γοητεία του, σε αναγκάζει να αντιμετωπίσεις τα κλισέ που έχεις στο μυαλό σου, με τα κλισέ που υπάρχουν εκεί έξω...
Ο David Campany είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς στο χώρο της Φωτογραφίας. Μερικά από τα βιβλία του είναι τα "Walker Evans The Magazine Work" (2013), "Jeff Wall Picture for Women" (2011), "Photography and Cinema" (2008), και "Art and Photography" (2003).
Δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά βιβλία και αρθρογραφεί τακτικά για τα Aperture, Frieze, Photoworks και Oxford Art Journal. Ο Campany ζει και εργάζεται στο Λονδίνο ως Υφηγητής στο Πανεπιστήμιο του Westminster.
To "Open Road" πήρε το βραβείο βιβλίου στο Kraszna-Krausz Book Award 2015 και υποστηρίζεται από το National Endowment for the Arts.
κείμενο: J.Eco
πηγές: aperture.org, Time.com, DavidCampany.com
Συντελεστές και Φωτογράφοι του βιβλίου μιλούν για αυτό και το έργο τους
Route 66, Ο Δρόμος του Ονείρου
Το Ταξίδι σήμερα
Για πολλές δεκαετίες, ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος «Route 66» αποτελούσε την οδική διέξοδο εκατομμυρίων Αμερικανών που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στις εύφορες δυτικές ακτές της χώρας. Σήμερα, ο θρυλικός δρόμος της ελπίδας και του ονείρου αποτελεί «αντικείμενο πόθου» για τους ρομαντικούς road runners όλου του κόσμου.
Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια της σύντομης ιστορίας της, η Αμερική έχει μάθει να ζει και να ονειρεύεται μέσα από τους θρύλους της. Ενας από αυτούς είναι αναμφισβήτητα ο αυτοκινητόδρομος «Route 66» ή αλλιώς «Mother Road», ο πιο διάσημος ίσως δρόμος του κόσμου, που κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα (1926) για να συνδέσει το Σικάγο με το Λος Αντζελες και το Ιλινόις με την Καλιφόρνια.
Με μήκος 2.448 μίλια (περίπου 4.000 χλμ.) και μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, ο «Route 66» υπήρξε ο πρώτος ασφαλτοστρωμένος αυτοκινητόδρομος που διέσχισε τις ΗΠΑ ενώνοντας συνολικά 8 πολιτείες (Ιλινόις, Μισούρι, Κάνσας, Οκλαχόμα, Τέξας, Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Καλιφόρνια). Η κατασκευή του υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να δοθεί (οδική) διέξοδος στην οικονομική ασφυξία των κεντρικών αμερικανικών πολιτειών προς την πλούσια αμερικανική Δύση, τη «Γη της Δεύτερης Ευκαιρίας».
Ετσι λοιπόν, από το 1926 και για πολλές δεκαετίες, ο «Mother Road» ταυτίστηκε με τις προσδοκίες, τις αγωνίες και τις ελπίδες εκατομμυρίων Αμερικανών να αναζητήσουν στις δυτικές ακτές της χώρας μια καλύτερη ζωή, να ανακαλύψουν το δικό τους «Ελντοράντο». Αυτός ήταν ο κυριότερος άλλωστε λόγος που ο «Route 66» αγαπήθηκε με πάθος από τους Αμερικανούς, έγινε τραγούδι, ταινία, τηλεοπτική σειρά, μύθος...
Ενας δρόμος για ορκισμένους ταξιδιώτες
Το μεγαλύτερο μέρος του «Route 66» έχει σήμερα αντικατασταθεί από σύγχρονους αυτοκινητοδρόμους, σταμάτησε ωστόσο να συγκαταλέγεται στο σύστημα αυτοκινητοδρόμων των ΗΠΑ από τις 27/6/1985 και μόνο κάποια τμήματα του παλιού γραφικού δρόμου παραμένουν ακόμα αυτούσια, με την ονομασία «Historic Route 66».
Το πνεύμα της ιστορικής διαδρομής παραμένει πάντως ζωντανό μέσα από τα αμέτρητα αξιοθέατα που υπάρχουν καθοδόν και που όλα λίγο-πολύ σχετίζονται με τον μεγάλο αυτοκινητόδρομο: κλειστά βενζινάδικα με σκουριασμένες αντλίες, ξενοδοχεία και μοτέλ με τις τυπικές αμερικανικές επιγραφές νέον, μουσεία με αστραφτερές Κάντιλακ, Πλίμουθ και Σεβρολέτ, cafes και εστιατόρια με διακόσμηση που παραπέμπει στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, διαφημιστικές πινακίδες εποχής, παροπλισμένοι σταθμοί φορτηγών και καταστήματα «φορτωμένα» με αμέτρητα αναμνηστικά του νοσταλγικού δρόμου.
Ποιοι ταξιδεύουν σήμερα πάνω στον άλλοτε δρόμο των ονείρων και της ελπίδας; Αρκετός κόσμος, όχι απαραίτητα αμερικανικής καταγωγής. Είναι άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης που οραματίζονται να ζήσουν με το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα τους τη μαγεία της διαδρομής, να ανακαλύψουν εικόνες οικείες από το σελιλόιντ της δεκαετίας του 1950 και να γίνουν οι ίδιοι πρωταγωνιστές στις κινηματογραφικές ταινίες «Easy Rider» και «Θέλμα και Λουίζ». Πρόκειται για ρομαντικούς ταξιδιώτες του δρόμου (road runners), που αψηφώντας την αφόρητη μοναξιά και σιωπή της ερήμου, θέλουν να γευτούν την αξεπέραστη αίσθηση ελευθερίας που προσφέρουν η απεραντοσύνη του αμερικανικού τοπίου και οι ατέρμονες ασφάλτινες ευθείες του ιστορικού αυτοκινητόδρομου...
Κείμενο: Κωνσταντίνος Μητσάκης, εφμ "Εθνος" 6/2014 (απόσπασμα-αναδημοσίευση)
The Open Road
Route 66
