Ανάμεσα στο τοπίο και τον άνθρωπο
Μια σπουδαία Αμερικανίδα φωτογράφος
Πώς πρωτοενδιαφερθήκατε για τη φωτογραφία;
Νομίζω ότι ήμουν δώδεκα χρονών όταν απόκτησα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, ήταν μία Brownie. Αλλά αυτό που με δίδαξε περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο ήταν η συναναστροφή μου με την καλύτερη φίλη της μητέρας μου η οποία ήταν τυφλή. Κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης του St. Louis την επισκεφτόμουν καθημερινά και τις περιέγραφα τα εκθέματα. Νομίζω ότι αυτό με δίδαξε την παρατήρηση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μπορώ να «δω» εκείνα τα εκθέματα, σαν να ήταν χθες. Λίγο αργότερα, ένας φίλος μου, ο Alfred Curtis, διάβασε για τις αυτοχρωμικές πλάκες και παράγγειλε μερικές. Μπορώ να σας δείξω τρεις φωτογραφίες που έκανα με αυτές τις πλάκες, την πρώτη το 1910. Υπήρχαν και στην πρόσφατη έκθεσή μου. Δεν είχα σκεφθεί να κάνω τίποτε μ' αυτές για χρόνια. Ήταν πακεταρισμένες σε κάποιο κιβώτιο και, όταν τις έβγαλα, βρίσκονταν σε άριστη κατάσταση έκανα λοιπόν έγχρωμα αρνητικά και τύπωσα αρκετές εμπορικές φωτογραφίες από αυτά.
Κάνατε και κάτι άλλο με τις έγχρωμες μεθόδους μετά από αυτό;
Ναι, ξεκίνησα να κάνω μεταφορά χρωστικής (dye-transfer), αλλά ήρθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και σταμάτησα τα πάντα. Κατόπιν, μπλέχτηκα με βιβλία και δεν είχα πλέον χρόνο να ξανασχοληθώ μ' αυτό.
Laura Gilpin
Την εποχή εκείνη γνωρίζατε την έκδοση του Camera Work ή την γκαλερί Photo-Secession;
Ναι, γιατί το 1916 ή 1917 πήγα στη Σχολή Clarence White. Είναι παράξενο πώς συμβαίνουν ορισμένα πράγματα στη ζωή σου. Κάποιος φίλος της μητέρας μου στη Νέα Υόρκη είχε μερικά πορτρέτα της Gertrude Kasebier. Πρέπει να ήμουν δεκατεσσάρων και ο αδερφός μου έξι. Μας έκανε μερικές φωτογραφίσεις και των τριών μας. Η Διεθνής Έκθεση του San Francisco ήταν άλλο ένα σκαλοπάτι για μένα. Γιατί στο Colorado Springs, όπου ζούσα, πολύ λίγα συνέβαιναν στη ζωγραφική και στη γλυπτική. Υπήρχε βέβαια μουσική, αλλά τίποτε πέρα απ' αυτό. Ήταν η πρώτη μου πραγματική επαφή με τη ζωγραφική και εν μέρει με τη γλυπτική. Έγραψα στην κυρία Kasebier να τη ρωτήσω πού μπορούσα να σπουδάσω, και αυτή μου σύστησε τη Σχολή Clarence White. Μετά πήγα να την επισκεφτώ. Χάρηκε που ήμουν απ' το Colorado, γιατί και αυτή είχε ζήσει εκεί στην παιδική της ηλικία. Συνήθιζα να τις στέλνω φωτογραφίες και αυτή μου τις επέστρεφε μαζί με σχόλιά της. Έπρεπε να τη γνωρίσω καλά.
Υπήρχε καλλιτεχνικό υπόβαθρο στην οικογένειά σας;
Ναι, πάρα πολύ. Ένας από τους προγόνους μου ήταν ζωγράφος ενώ κάποιος άλλος έγραψε ένα από τα πρώτα τέσσερα βιβλία για τη φωτογραφία. Ο Benjamin West ανήκει στο γενεολογικό μου δέντρο. Ο θείος μου ζωγράφιζε πάρα πολύ ωραία, αν και ήταν μηχανικός.
Τι δουλειά έκανε η οικογένειά σου;
Ο παππούς μου ασχολείτο με τρόφιμα και φάρμακα στη Baltimore και ο πατέρας μου μετακόμισε στο Colorado το 1882. Δε θεωρούσε τον εαυτό του πιονέρο και δεν ξέρω πολλά για τα πράγματα που έκανε. Κρίμα. Ασχολήθηκε με τα γελάδια για ένα μεγάλο διάστημα και όταν καταστράφηκε άρχισε ν' ασχολείται με ορυχεία, όπου δεν τα πήγε άσχημα. Η οικογένειά μου ήρθε στο Colorado Springs για τη γέννησή μου.
Πώς ήταν η σχολή Clarence White;
Ήταν υπέροχη. Ήμαστε δεκαπέντε έως δεκαοχτώ μαθητές, ο κύριος White ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος και δάσκαλος. Κανείς ποτέ δεν αντέγραψε τη δουλειά του, και αυτό νομίζω είναι το σημάδι ενός αληθινού δασκάλου. Ήταν όμως επίσης ο Paul Anderson, ο τεχνικός μας, και ο Max Weber που δίδασκε ιστορία τέχνης και σχέδιο. Τα μαθήματα του Max ήταν ιδαίτερα σημαντικά για μένα που πιστεύω ότι το σχέδιο είναι το θεμέλιο των πάντων.
Πώς ήταν μια τυπική μέρα στη σχολή;
Μας έδιναν διάφορα θέματα τα οποία έπρεπε να δουλέψουμε και μια φορά την εβδομάδα κάναμε κριτική στις φωτογραφίες, που συνήθως ήταν proofs. Χρησιμοποιούσαμε όλοι μεγάλες μηχανές στούντιο. Φωτογραφίζαμε πορτρέτα ή ομάδες. Ο κύριος White και ο Max Weber μας έδιναν προβλήματα σχεδίου, όπως να φωτογραφίσουμε τρία αντικείμενα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο ένα, λιγότερη στο δεύτερο και ακόμη λιγότερη στο τρίτο. Αυτό φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι. Το λευκό απέναντι στο λευκό και το σκοτεινό απέναντι στο σκοτεινό, ένα τετραγωνισμένο πρόβλημα. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου πήρα μια δουλειά ως φωτογράφος δημόσιων σχέσεων σε ένα εργοστάσιο Β-29, ήταν μια πραγματική δοκιμασία, αλλά τα κατάφερα θέτοντας στον εαυτό μου παρόμοια προβλήματα.
Πότε επισκεφτήκατε τον Alfred Stieglitz στη γκαλερί «291»;
Πήγα σ' αυτόν μόνο μία φορά και με κατατρόμαξε!
Πόσο χρονών ήσαστε τότε;
Πρέπει να 'μουν είκοσι τεσσάρων.
Πώς σας κατατρόμαξε;
Αυτό ακριβώς έκανε. Δεν νομίζω ότι αυτός ή ο Steichen ενδιαφερόταν έστω και ελάχιστα για γυναίκες φωτογράφους. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι' αυτό. Δεχόταν την κυρία Kasebier βέβαια, άλλα νομίζω με μεγάλη απροθυμία.
Όταν δείξατε δουλειά σας στην κυρία Kasebier, ποια ήταν τα στοιχεία που έδειξε να την ενδιαφέρουν;
Συνήθως τις έστελνα τοπία από το Colorado. Ακόμη έχω μερικές από αυτές τις εκτυπώσεις πλατίνας.
Ήταν απαλής εστίασης φωτογραφημένα τοπία;
Αρχισα με απαλή εστίαση, η οποία ήταν δημοφιλέστατη το 1916. Αυτό που με έστρεψε στις φωτογραφίες με υψηλή οξύτητα ήταν όταν επισκέφτηκα την Ευρώπη μαζί με την Brenda Putnam (μια φίλη μου, γλύπτρια) το 1922. Μου είχαν δώσει μία Graflex, αλλά δεν είχα χρόνο να τη δοκιμάσω. Είχαμε επιβιβαστεί στο Mauritania και είδα κάτι που θέλησα να το φωτογραφίσω. Ανέβηκα σ' ένα πάγκο, σηκώθηκα στις μύτες και ξαφνικά ο φακός
μου έπεσε στην θάλασσα. Τον καιρό εκείνο χρησιμοποιούσα ένα φακό απαλής εστίασης Pinkerman Smith και νόμισα ότι αυτός είναι που πρέπει να 'χω. Κατέβηκα βιαστικά, πριν τον απόπλου, και παράγγειλα έναν που μου στάλθηκε αμέσως. Ο φακός όμως παρουσίασε μια τεράστια παραμόρφωση και στην ουσία έχασα όλη τη δουλειά που έκανα στην Ευρώπη. Ασφαλώς παίρνεις λιγότερα μένοντας κάτω και νομίζω αυτό ήταν όταν ανακάλυψα ότι το οξύ είδωλο ήταν αυτό που ήθελα.
Είδατε τη δουλειά του Paul Strand, ο οποίος έκανε καθαρές εικόνες;
Ναι, τον είδα όταν ζούσα στην Νέα Υόρκη σε μερικές εκθέσεις του. Μετά τον ξανάδα στο Taos όπου ήταν για δύο ή τρία χρόνια.
Ήσαστε ενήμερη για ανάλογα επιτεύγματα της Δυτικής Ακτής, όπως το Group f/64;
Όχι ήμουν απομονωμένη. Ίσως ήταν καλό, ίσως κακό, δεν ξέρω. Έβλεπα πράγματα στα περιοδικά, αλλά δεν είχα συναντήσει τον Ansel Adams ώσπου ήρθε να ζήσει εδώ μετά τον πόλεμο.
Η παραδοσιακή φωτογραφία ντοκουμέντο είχε κάποιο ενδιαφέρον για σας;
Όχι. Δε νομίζω πως υπήρχαν τέτοια στοιχεία στην πρώτη μου δουλειά κι αυτό το διαπίστωσα ιδιαίτερα όταν είδα τις φωτογραφίες μου αναρτημένες, είναι πολύ καλό να βλέπεις τη δουλειά σου κρεμασμένη σ' ένα τοίχο, παρόλο που μερικές φορές είναι λίγο δύσκολο για τον ίδιο το φωτογράφο. Πραγματικά, δε νομίζω πως ήταν φωτογραφία ντοκουμέντο. Μου άρεσε πολύ να εκτυπώνω και να κάνω βιβλία. Αυτό άρχισε όταν πέρασα δυο τρεις υπέροχες μέρες στο Βρετανικό Μουσείο, κρατώντας στα χέρια μου μερικά αυθεντικά πρωτότυπα βιβλία. Έφτιαξα ένα μικρό βιβλίο στο Κολοράντο κι έπειτα αρκετούς σχολικούς καταλόγους. Αυτά όμως τα έκανα για να ζήσω.
Navacho mother
Πότε αρχίσατε να παίρνετε φωτογραφίες Ινδιάνων;
Μετά το 1930. Ερχόμαστε συχνά εδώ για διακοπές με μια φίλη μου που ήταν νοσοκόμα. Μια χρονιά βρεθήκαμε στον καταυλισμό των Ναβάχο, όταν μείναμε από βενζίνη. Αναγκάστηκα να πάω αρκετά μακριά μέχρι να βρω βοήθεια κι όταν γύρισα στο αυτοκίνητο τριγύρω ήταν οχτώ Ινδιάνοι. Η φίλη μου ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για κείνους και αργότερα της πρότειναν μια θέση νοσοκόμας στον καταυλισμό. Πήγα να την επισκεφτώ κι έκανα αρκετά πορτρέτα εκεί, αλλά και αρκετές φωτογραφίες τοπίων. Οι Ινδιάνοι την εμπιστεύονταν απόλυτα κι έτσι δέχονταν να
κάνουν ότι τους ζητούσε. Απ' αυτήν έμαθα πώς να δουλεύω με τους Ινδιάνους, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι τους φέρονται όπως σε ζώα στο ζωολογικό κήπο. Είναι απόλυτα φυσικό να θυμώνεις με αυτή τη συμπεριφορά!
Εκείνη την εποχή είχατε δει τη δουλειά του Edward Curtis;
Ναι. Γνωρίζετε τη φωτογραφία του Κάνιον ντε Τσέλι, εκείνη με τα εφτά άλογα; Ο πατέρας μου είχε πάει ένα ταξίδι εκεί στις αρχές του 1900 και αγόρασε ένα αντίτυπο της φωτογραφίας αυτής. Την είχαμε σπίτι μας για χρόνια. Έχω μια παλιά εικόνα του καθιστικού με τη φωτογραφία αυτή στον τοίχο. Δεν ξέρω τι απέγινε τελικά. Ήταν ανάμεσα στα πράγματα που χάθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το σίγουρο όμως είναι πως η συγκεκριμένη φωτογραφία είχε μεγάλη επίδραση επάνω μου.
Edward Curtis, "Canyon de Chelly - Navacho", 1904
Πώς ζούσατε από τότε που φύγατε από τη Σχολή Clarence White;
Στη Νέα Υόρκη έκανα αρκετά πορτρέτα και δούλεψα για πολλούς γλύπτες, Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μάθεις φωτογραφία πορτρέτου από το να φωτογραφίζεις προτομές. Όταν επέστρεψα στο Κολοράντο ασχολήθηκα αρκετά με την αρχιτεκτονική φωτογραφία δουλεύοντας για μια εταιρεία του Ντένβερ. Εκείνη την εποχή άρχισαν να μου αρέσουν τα οικογενειακά άλμπουμ. Έφτιαχνα φωτογραφίες παλαιών άλμπουμ και της έβαζα σε όμορφα χαρτιά. Υπήρχε ένας δημοσιογράφος από το Σικάγο που είχε δώδεκα εγγόνια. Έφτιαξα γι' αυτόν 1.278 φωτογραφίες με επικάλυψη λευκόχρυσου, από ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών. Έπειτα ανέλαβα μια διαφημιστική δουλειά για την Boeing. Έτσι έμαθα να φτιάχνω μόνο ένα αρνητικό, μόνο για να γλιτώνω τον κόπο να εμφανίζω περισσότερα από ένα. Το είδος της δουλειάς που είχα να κάνω ήταν «Ο Στρατηγός Άρνολντ έρχεται για επιθεώρηση και θέλει τις φωτογραφίες του τυπωμένες». Είχα αρκετές συναρπαστικές αποστολές σ' αυτή τη δουλειά, έκανα αρκετές πτήσεις με Β-29, που για εκείνη την εποχή ήταν κάτι ιδιαίτερα συναρπαστικό. Τότε ήταν που ξετρελάθηκα με τις πτήσεις κι ακόμη και τώρα μου αρέσει, περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο να φωτογραφίζω από τον αέρα.
Ως γυναίκα, αντιμετωπίσατε κάποιο πρόβλημα στη δουλειά σας;
Όχι, κανένα.
Πότε αρχίσατε να δείχνετε στο κοινό φωτογραφίες με Ινδιάνους;
Έκανα μια μεγάλη έκθεση με εικόνες από το Ναβάχο πριν τέσσερα πέντε χρόνια στη Νέα Υόρκη. Έπειτα, κατά τη μεταφορά τους στην Οκλαχόμα, έκλεψαν τα πακέτα (με 161 φωτογραφίες, πολλές από τις οποίες ήταν 16χ20 ίντσες) από το αεροδρόμιο Κένεντι και τότε τελείωσαν όλα. Έκανα μια ακόμη έκθεση πάνω στο άλλο μου βιβλίο, εκείνο που έκανα στο Ρίο Γκράντε Βάλεϊ, στο Κολοράντο Σπριγκς, πριν φύγω από εκεί.
Στις δεκαετίες του '30 και του '40, δείχνατε στο κοινό φωτογραφίες με Ινδιάνους;
Ναι. Είχα ένα μικρό πορτφόλιο με τέσσερις φωτογκραβούρες που είχε εκδοθεί μαζί με δυο απαίσιες φωτογραφίες, που ελπίζω να μην τις έχετε δει. Είναι κάτι που προτιμώ να το ξεχάσω.
Όταν στηρίζετε τη φωτογραφική σας δουλειά με κείμενο, ενδιαφερόσαστε και για την κοινωνική επέκταση τον θέματος;
Μ' ενδιέφεραν οι Ναβάχο ως άνθρωποι καθώς και αυτά στα οποία ήταν αντίθετοι. Δεν είμαι κοινωνιολόγος και ούτε μου αρέσουν οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι ανθρωπολόγοι για να πάρουν τις πληροφορίες τους. Έκανα μια μεγάλη έρευνα για το κείμενο του βιβλίου μου «Οι Ναβάχο που Χάνονται» και συνέχισα να ασχολούμαι με τομείς που οι ανθρωπολόγοι θα διαφωνούσαν μεταξύ τους πάνω στο ίδιο θέμα. Πάντα γύριζα πίσω στο Ναβάχο για να ελέγξω τα πράγματα.
Navacho farms
Ανακατευτήκατε με τη δουλειά της Farm Security Administration;
Όχι, όταν έστειλα μερικές φωτογραφίες μου στο Ρόι Στράικερ, δεν του άρεσαν.
Απίστευτο. Είπε ποτέ το γιατί;
Ήταν πολύ στημένες για τα γούστα του. Νομίζω πως είχε δίκιο.
Παρουσιάστηκαν φωτογραφίες σας με Ινδιάνους σε περιοδικά όπως το Life;
Όχι. Είχα όμως μια πολύ όμορφη ολόκληρη σελίδα στο Illustrated London News, στα 1933 ή 1934. Η δουλειά μου δεν ταιριάζει στο στιλ του Life. Δε χρησιμοποιώ μηχανή 35 mm. Μου φαίνεται γελοίο να παίρνω 999 φωτογραφίες για να διαλέξω στο τέλος μία.
Laura Gilpin
Γιατί χρησιμοποιείτε χαρτί με επικάλυψη λευκόχρυσου;
Επειδή είναι πιο όμορφο κι έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.
Σήμερα θεωρείστε κορυφή στην εκτύπωση με λευκόχρυσο.
Αυτό συμβαίνει επειδή απλά εγώ συνεχίζω να το κάνω, ενώ άλλοι όχι. Οι νεότεροι όμως που το κάνουν στις μέρες μας δεν έχουν ανακαλύψει πώς να πετύχουν ένα καλό μαύρο. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει να το ερευνήσω. Νομίζω πως έχει σχέση με τα χημικά. Τα έχουν αλλάξει για να διαρκούν περισσότερο ή κάτι τέτοιο, γιατί έχω πολύ καιρό να δω ένα καλό μαύρο.
Κάνετε ακόμη μόνη σας την επικάλυψη των χαρτιών σας;
Ασχολήθηκα πρόσφατα με αυτή την τεχνική. Είχα να κάνω κάποια πορτρέτα για δυο πλούσιους νεοϋορκέζους που έρχονται εδώ κάθε καλοκαίρι. Ήρθαν και με βρήκαν και μου ζήτησαν να τους κάνω τα πορτρέτα τους και ήθελαν και οι δυο φωτογραφίες με επικάλυψη λευκόχρυσου. Στην αρχή δεν πίστευα στ' αυτιά μου, αλλά το έκανα τελικά. Δεν ασχολούμαι με την τεχνική τόσο συχνά όσο θα ήθελα αλλά ελπίζω να ασχοληθώ περισσότερο στο μέλλον.
Ύστερα από τον πόλεμο, μείνατε στην Boeing;
Όχι. Έφυγα το 1945 επειδή το τμήμα δημοσίων σχέσεων είχε τελειώσει τη δουλειά του και πήγα στη Νέα Υόρκη. Πήγα να δω ορισμένους εκδότες και τους πρότεινα ένα βιβλίο πάνω στο Ρίο Γκράντε και το δέχτηκαν.
Χρησιμοποιήσατε μια βίου κάμερα γι'αυτό το σχέδιο. Πόσες φωτογραφίες πήρατε περίπου;
Όχι πάρα πολλές, επειδή το φιλμ ήταν δύσκολο να βρεθεί εκείνες τις εποχές. Χρησιμοποιούσα στο χέρι μια μηχανή 3 1/4 χ 4 1/4 ίντσες και είχα και μία βιου κάμερα 5χ7 ίντσες. Κάθε φορά που η βιου κάμερα μου φαινόταν βαριά σκεφτόμουν τον W. Η. Jackson! Η δεύτερη γυναίκα του ήταν ξαδέρφη του πατέρα μου. Η πρώτη σειρά φωτογραφιών που έκανε σε ράντσα της Δύσης ήταν τραβηγμένες κοντά στο ράντσο του πατέρα μου, είχα λοιπόν μια σειρά απ' αυτές. Τον συνάντησα γύρω στο 1933 ή 1934. Εκείνη την εποχή ετοίμαζα μια έκθεση με μερικές φωτογραφίες από το Ναβάχο. Τις έδειξα στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στη Νέα Υόρκη και στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Έπειτα ασχολήθηκα με το βιβλίο για τους Ναβάχο και πέρασαν δεκαπέντε χρόνια μέχρι να το τελειώσω.
Φαίνεται πως το βιβλίο αυτό κινήθηκε σ' ολόκληρη τη χώρα.
Είναι κάτι που με ικανοποίησε ιδιαίτερα.
Οι ίδιοι οι Ινδιάνοι πώς αντέδρασαν σ' αυτό;
Τους άρεσε το βιβλίο, κι αυτό έχει για μένα περισσότερη σημασία απ' οτιδήποτε άλλο. Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στο Ντε Τσέλι και είχα για οδηγό ένα νεαρό αγόρι από τους Ναβάχο. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα κάρο με σανό και το σταμάτησα. Το οδηγούσε ένα ηλικιωμένος κύριος και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να πάρω μερικές φωτογραφίες. Εκείνος είπε: «Ναι, αν δώσετε κάτι στα παιδιά που είναι μαζί μου να πάρουν ένα αναψυκτικό». Όταν τελείωσα τον ευχαρίστησα και μου είπε: «Δε χρειάζεται να τους αγοράσετε αναψυκτικό. Είμαι ο επιστάτης του σχολείου και θα ήθελα να μας δώσετε ένα αντίτυπο του βιβλίου σας για τη βιβλιοθήκη μας». Υπήρχε λοιπόν τέτοιο είδος αντιδράσεων. Έπαιρνα πάντα μαζί μου αρκετά αντίτυπα κι έχω δώσει πάρα πολλά. Όμως αρκετός κόσμος το αγόραζε και αυτό σήμαινε πολλά για μένα.
Θεωρείτε τη φωτογραφία που συνοδεύεται από κείμενο απλή καταγραφή ή θεωρείτε πως έχει μια δική της αισθητική;
Μπορείς πάντα να κάνεις ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι σου. Υπάρχουν αρκετά πράγματα στο βιβλίο για τους Ναβάχο που αποτελούν απλή καταγραφή. Υπάρχει όμως και κάτι που μπορείς να προσπαθήσεις να το βρεις.
Το σχεδιαστικό στοιχείο της φωτογραφίας είναι αυτό που σας ενδιαφέρει;
Απόλυτα. Πρόσφατα δούλευα πάνω σε κάποιες έγχρωμες, αφηρημένες εικόνες. Ένας φίλος μου γλύπτης είχε έρθει πριν λίγο καιρό εδώ και μου είπε: «Η δουλειά που έκανες το 1974 είναι η καλύτερη που έχεις κάνει ως τώρα». Ένα μεγάλο μέρος της είναι 35 mm. Ντρέπομαι που το λέω. Δεν είχα καν μηχανή 35 mm πριν ν' αρχίσω να γράφω το τελευταίο μου βιβλίο, πριν τρία χρόνια. Και το έκανα μόνο και μόνο για να μάθω καλύτερα τα φαράγγια και να έχω μια εικόνα των περιοχών που θα ήθελα να επισκεφτώ ξανά. Με τις σύγχρονες τεχνικές μπορείς να πάρεις καταπληκτικά αποτελέσματα από μια μηχανή 35 mm. Αλλάζει όμως η φωτογραφία. Αγόρασα μια Kodak Medallist το 1950, όταν ξεκίνησα το βιβλίο για τους Ναβάχο. Έχω τρεις απ' αυτές. Χρειάζομαι μία για μαυρόασπρες, μία για έγχρωμες φωτογραφίες και μία επιπλέον.
Navacho
Έχετε κάποιες απόψεις για τη σύγχρονη γενιά φωτογράφων;
Όλοι ξέρουν να χειρίζονται μια μηχανή 35 mm και νομίζουν πως αυτό είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζουν. Είχα αρκετούς μαθητές εδώ και δοκίμασα να χρησιμοποιήσω έναν δύο σαν βοηθούς μου αλλά φαίνεται πως δεν τα κατάφερναν αρκετά καλά. Δευ ξέρουν πώς να βλέπουν. Δεν ξέρουν γιατί πράγμα να ψάξουν δεν αντιλαμβάνονται το σχέδιο κι αυτό είναι το πρωταρχικό στοιχείο κατα τη γνώμη μου. Είναι πολύ δύσκολο να το δεις μέσα από μια μηχανή 35 mm. Ο Cartier Bresson είναι εξαίσιος αλλά ήταν πρώτα ζωγράφος. Εγώ αντιμετωπίζω τη μηχανή 35 mm σαν αξεσουάρ. Με ενδιαφέρον βλέπω τον τελευταίο καιρό μια επιστροφή του μεγάλου φορμά.
Ποιο ήταν το κύριο ενδιαφέρον στη δουλειά σας;
Νομίζω πως είναι θέμα να επιτευχθεί ένα εξαίσιο σχέδιο στη φωτογραφία και να δημιουργηθεί μια φωτογραφία που να ανταποκρίνεται σ' αυτό το στόχο. Δεν υπάρχει κάτι δημιουργικό, είτε πρόκειται για λογοτεχνία, ζωγραφική, μουσική ή αρχιτεκτονική που να μην έχει σχέδιο και δομή. Πιστεύω πως δεν είναι δυνατό να υπάρξει χωρίς αυτό.
Τι έχετε να πείτε για την αναγνώριση που γνωρίζει τελικά η δουλειά σας;
Αυτό τον καιρό είμαι δεσμευμένη με τόσες πολλές επιπλέον υποχρεώσεις που δεν προλαβαίνω να κάνω αρκετή δουλειά κι αυτό με ανησυχεί ιδιαίτερα!
Βιβλία με φωτογραφίες της Gilpin
The Enduring Navaho. Austin, University of Texas Press, 1968.
Laura Gilpin Retrospective: 1901-1974. Κείμενο από την Anne Noggle. Santa Fe, Museum of New Mexico, 1974. The Mesa Verde National Park: Reproductions from a Series of Photographs. Cole Spring, Gilpin Publishing Company, 1927. The pueblos: A Camera Chronicle. New York, Hastings House, 1941. The Rio Grande: River of Destiny. New York, Duell, Sloan and Pearce, 1949. Temples in Yucatan: A Camera Chronicle of Chichen Itza. New York, Hastings House, 1948.
επιμέλεια: J.Eco
πηγή: "Φωτογραφία" 1987, (απόσπασμα-αναδημοσίευση)
