Έχετε νιώσει ποτέ όπως ο πιτσιρικάς της φωτογραφίας; Μπορείτε να θυμηθείτε πότε;
Περπατούσα στην παραλία, ένα συννεφιασμένο απόγευμα του Ιούλη, όταν είδα τον ήρωα μας να μαζεύει, με την βοήθεια των δυο φίλων του τα καλάμια του πατέρα του. Όταν έφθασε η σειρά του συγκεκριμένου καλαμιού, τα μάτια του σπινθηροβόλησαν καθώς μάζευε την πετονιά του. Με το φόβο μήπως διαψευστεί, κράτησε το στόμα του κλειστό μέχρι να το δει να σπαρταράει μπρος στα πόδια του! Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται! Χάρηκε όπως μόνο ένα παιδί ξέρει να χαίρεται! Με περηφάνια το έδειξε στους φίλους του!
Με ακόμη περισσότερη περηφάνια πόζαρε, μαζί με τους φίλους του στο φακό! Αδύνατον να υποκριθείς τόση ευτυχία, την μοίρασε απλόχερα σε όλους μας.
Θυμάμαι πως και εγώ κάπως έτσι είχα αισθανθεί όταν έπιασα το πρώτο μου ψάρι! Ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, έπειτα από ένα καλοκαίρι αρκετών προσπαθειών και απογοητεύσεων τα είχα καταφέρει! Τι κι αν ήταν ένα μικρό πετρόψαρο! Τι κι αν οι δικοί μου λέγανε πως το ψαράκι σίγουρα ήθελε να αυτοκτονήσει! Εγώ έλαμπα!
Ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης και δεν μπορούσα να το κρύψω! Μακάρι να είχα και εγώ μια φωτογραφία που να μου θυμίζει εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Μόνο η φωτογραφία έχει αυτή τη δύναμη! Να απομονώσει μια στιγμή από το παρελθόν και να τη ξαναπροβάλλει στο παρόν, κάνοντας την αιώνια!
κείμενο φωτογραφία : Μυλωνάς Βασίλης,
αναδημοσίευση, περιοδικό ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ, Δεκέμβριος 2002
φωτό : Καβάλα, παραλία Κάριανης, Canon Eos 3000N, φακός Canon 28-80mm , φιλμ Kodak Tri-X ISO 400
