Το να περιγράψω το τι φωτογραφίζω, είναι μεγάλη δέσμευση για ‘μένα. Είναι σα να υπόσχομαι λεκτικά ότι θα φωτογραφίζω εσαεί μόνο αυτά. Αν θα έπρεπε να ονοματίσω, έστω με ανεπάρκεια και συνοπτικά, τα θέματά μου, θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει το απαξιωμένο στην θέαση, το μη προνομιούχο ως εικόνα, το «δεύτερο».
Η καθημερινότητα, το οικείο και το ανοίκειο, οι γνωστοί και οι τυχαίες συναντήσεις, οι χώροι εργασίας, το στιγμιότυπο αλλά και η μελέτη του χώρου είναι που με αφορούν.
Η μοναδική φωτογραφία έχει έναν χαρακτήρα οπτικού, ασυνεχούς ημερολογίου. Υποστηρίζω, επίσης, τις θεματικές σειρές, ως έκφραση συγκεκριμένων θέσεων, αντιλήψεων και υποκειμενικών ερμηνειών.
Αλέκα Τσιρώνη
http://alekatsironi.weebly.com
"Χειροκροτάμε σήμερα στις 9 το βράδυ"
Η δημιουργία ενοτήτων ως αφηγηματικά ντοκουμέντα για ανθρώπους (με την επαγγελματική ή μη ιδιότητά τους), που μετέχουν στην νέα, υπό διαμόρφωση και αμφισβήτηση πραγματικότητα, της συνύπαρξης με την πανδημία του Covid-19 (1) , αποτέλεσε την υλοποίηση δράσης από την μη κερδοσκοπική εταιρία iMedD (2) .
Οι αφίσες (φωτογραφίες και κείμενα) αναρτήθηκαν και στις στάσεις των λεωφορείων του ΟΑΣΘ, από τις 04/05/2020 (ημερομηνία έναρξης μετακινήσεων χωρίς την υποχρέωση γνωστοποίησής τους). Σε ελάχιστες ημέρες βανδαλίστηκαν και επανατοποθετήθηκαν εκ νέου άλλες, που ακολουθούν την τύχη των προηγούμενων ή αφομοιώνονται ως βάσεις επικόλλησης αγγελιών, ανακοινώσεων κλπ.
Φωτογραφίζοντας ανθρώπους, που φορούν ή όχι την συνιστώμενη μάσκα τους, μπροστά από τις αναρτημένες αφίσες / έργα, προκύπτει το προφανές ερώτημα της παραδοχής της ύπαρξης της πανδημίας, της αποδοχής των προληπτικών μέτρων & της διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης και της συναίνεσης στην «περιστολή» των ατομικών ελευθεριών. Στους διαλόγους μας, προέκυπτε ότι οι αναρτήσεις είχαν τελείως διαφύγει της προσοχής τους και αγνοούσαν τελείως το περιεχόμενό τους.
Η χρησιμοποίηση αυτών των έργων στον δημόσιο χώρο (για τον οποίο ούτως ή άλλως προορίζονταν) και η δημιουργία νέων, μέσω αυτών, είναι μέσα στο πλαίσιο της (προδιαγεγραμμένης) πορείας τους, μέχρι την οριστική τους καταστροφή.
Μάιος 2020.
(1) https://www.imedd.org/el/parontes-mia-dimosiografiki-katag/
(2) https://www.imedd.org/
"Φοίνικας, ένας περίπατος στη πόλη"
Συνοικισμός «Φοίνικας» (i)
Ο Φοίνικας είναι ένας συνοικισμός κτισμένος στην ανατολική Θεσσαλονίκη και αποτελεί την ανατολική έξοδο/είσοδό της. Σχεδιασμένος από τον Άρη Κωνσταντινίδη την δεκαετία του 1960, αποτελείται από εργατικές πολυκατοικίες, ευρύχωρους δημόσιους χώρους, πλατείς δρόμους και τόπους πρασίνου. Κατοικείται από λαϊκό, εργατικό δυναμικό (αν και τα τελευταία χρόνια μαστίζεται από την υψηλή ανεργία), Ρομά και παλινοστούντες ομογενείς.
Περιηγούμενη, λοιπόν, στην περιοχή επί αρκετούς μήνες, επικεντρώθηκα στους εσωτερικούς χώρους. Οι ιδιωτικές κατοικίες, τα διαμερίσματα, τα καφέ / αναψυκτήρια, το Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» και τα εσωτερικά καταστημάτων ήταν αυτά που με την αισθητική τους ερμήνευσαν στην αντίληψή μου τον πλέον αντιπροσωπευτικό τρόπο θέασης και κατανόησης της περιοχής.
(i) Μέρος αυτής της φωτογραφικής σειράς δημοσιεύθηκε στο λεύκωμα «Φοίνικας / Ένας περίπατος στην πόλη», Εκδόσεις University Studio Press, 2020, σε επιμέλεια του Ηρακλή Παπαϊωάννου.
«Στοιχεία ταυτότητας»
Η εργασία αυτή αποτελεί απόπειρα «πορτρετοποίησης» της κρίσης, μέσω των ανθρώπων που ταξιδεύουν για σπουδές, για επίσκεψη σε συγγενείς που κατοικούν μόνιμα στο εξωτερικό, για εκπαίδευση, για τουρισμό, για λόγους υγείας. Η διαδικασία της φωτογράφισης, ακολουθώντας τη συγκεκριμένη τυπολογία (χώρος εργασίας δημόσιας υπηρεσίας, μετωπικό κάδρο / σχέση δημόσιου υπάλληλου – πολίτη, συγκεκριμένο φόντο και φορμά), αποτελεί μία μερική τεκμηρίωση της τρέχουσας πραγματικότητας, που ωθεί τους ανθρώπους, που την υφίστανται, σε αναζήτηση, άλλοτε επιτυχή άλλοτε όχι, του «τόπου» τους εκτός συνόρων, που πολλές φορές αποδεικνύεται «μη τόπος», ακόμη και δυσ-τοπία.
Οκτώβριος 2014
"Μία καθημερινότητα"
Το να περιγράψω το τι φωτογραφίζω, είναι μεγάλη δέσμευση για ‘μένα. Είναι σα να υπόσχομαι λεκτικά ότι θα φωτογραφίζω εσαεί μόνο αυτά. Αν θα έπρεπε να ονοματίσω, έστω με ανεπάρκεια και συνοπτικά, τα θέματά μου, θα έλεγα ότι με ενδιαφέρει το απαξιωμένο στην θέαση, το μη προνομιούχο ως εικόνα, το «δεύτερο». Η καθημερινότητα, το οικείο και το ανοίκειο, οι γνωστοί και οι τυχαίες συναντήσεις, οι χώροι εργασίας, το στιγμιότυπο, ο αστικός και περιαστικός τόπος, αλλά η μελέτη του χώρου με αφορούν.
Η μοναδική φωτογραφία έχει έναν χαρακτήρα οπτικού, ασυνεχούς ημερολογίου, με την ελευθερία της μη αναγκαιότητας της αφήγησης (ή μήπως όχι;).
Μινιμαλιστική Φωτογραφία
Η ματιά και η αντίληψη πρέπει να είναι λιτή και σχεδόν αυστηρή. Απορρίπτοντας τα «περιττά» στοιχεία, κτίζεται το κάδρο, με όρους φόρμας, χρώματος, γεωμετρίας, υφής, ως τέχνη του ελάχιστου και της αφαίρεσης.
Η βασική αρχή “more is less” αποδέχεται το ουσιώδες και εξαλείφει το πλεονάζον και φλύαρο. Θεωρώ ότι είναι δύσκολη άσκηση οπτικής αλλά και διανοητικής αντίληψης, που όμως μπορεί να αποζημιώσει αισθητικά και συγκινησιακά και από άποψη περιεχομένου.
