Η φόρμα του συλλογικού πορτρέτου
Οι κολυμβητές
"Αυτά τα δύο αγόρια ήταν αδέλφια. Ο μικρότερος κάθεται κάτω, ενώ ο άλλος προσπαθεί να βουτήξει από πάνω του. Ήταν πολύ δύσκολο, καθώς είχε μόνο δύο ή τρία μέτρα για να αναπτύξει ταχύτητα. Το άλλο αγόρι κρατάει το κεφάλι κάτω για να μην χτυπήσει.
Είχα τραβήξει εκατοντάδες άλλες φωτογραφίες πριν από αυτή, πολλές από τις οποίες κέρδισαν βραβεία, αλλά με αυτή δεν συμμετείχα σε διαγωνισμούς και έτσι παρέμεινε άγνωστη για πολύ καιρό. Στη συνέχεια, χρόνια αργότερα, ένας Αμερικανός γκαλερίστας ήρθε στην Ιταλία και ερωτεύτηκε τη δουλειά μου. Ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με αυτή τη φωτογραφία και αγόρασε το πρωτότυπο".
"Από τότε έχει γίνει εμβληματική, λίγο σαν μυθιστόρημα. Το 2010, δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα της Μπολόνια και οι αναγνώστες ρωτήθηκαν αν κάποιος αναγνώριζε αυτά τα αγόρια. Φυσικά, πολλοί άρχισαν να γράφουν, ισχυριζόμενοι ότι ήταν συγγενείς. Επί δύο μήνες, η εφημερίδα λάμβανε μηνύματα κάθε μέρα. Όλοι ήθελαν να έχουν σχέση με αυτή τη φωτογραφία, αφού πίστευαν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν κάποια χρήματα από αυτήν. Αλλά δεν μπορούσαμε να επιβεβαιώσουμε κανέναν από τους ισχυρισμούς τους".
Nino Migliori - "i nuotatori"
"Η δουλειά μου ήταν πάντα αυτό που θα αποκαλούσατε εξερευνητική. Μετά τον πόλεμο έγινα μέλος της λέσχης φωτογράφων στη Μπολόνια και ξεκίνησα να ανακαλύπτω νέους ανθρώπους και τόπους. Μπορέσαμε να απολαύσουμε τα απλά πράγματα που είχαν λείψει κατά τη διάρκεια του πολέμου, να περπατήσουμε στους δρόμους, να κάνουμε νέους φίλους, να φάμε στα σπίτια τους, να πάμε για χορό".
"Έπρεπε να κάνω άλλες δουλειές για να βγάζω τα προς το ζην, αλλά ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν αφιερωμένος στη φωτογραφία. Ταξίδευα στη νότια Ιταλία και ζούσα με οικογένειες για εβδομάδες κάθε φορά, τρώγοντας μαζί τους και γνωρίζοντάς τους. Αρχικά είχαν μεγάλη επίγνωση της φωτογραφικής μηχανής και για αυτό σταματούσαν και πόζαραν, αλλά μετά από λίγο χαλάρωναν και έτσι οι εικόνες γίνονταν πιο φυσικές".
"Πέρασα πολύ χρόνο με Ιταλούς ζωγράφους. Ήθελα να δω πώς δούλευαν, τι τους παρακινούσε. Συγκεκριμένα, έγινα φίλος με τον Tancredi Parmeggiani, ο οποίος ήταν κοντά στην Peggy Guggenheim. Μου τη σύστησε στη Βενετία και άρχισα να τη φωτογραφίζω. Πολλές από αυτές τις φωτογραφίες κρέμονται τώρα στα μουσεία Guggenheim στη Βενετία και στη Νέα Υόρκη".
"Βρέθηκα στο σπίτι της Peggy την ημέρα που έφτασε στην Ιταλία ο πρώτος πίνακας του Jackson Pollock με τις σταγόνες. Ήταν μια μαγευτική εμπειρία. Κανείς δεν είχε δει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το γιορτάσαμε και μεθύσαμε όλοι κοιτάζοντάς τον".
"το αποκορύφωμα της καριέρας μου ήταν η φωτογράφηση αναγεννησιακών γλυπτών με ένα κερί ως μοναδική πηγή φωτός"
Nino Migliori
Βιογραφία
Ο Nino Migliori γεννήθηκε στη Μπολόνια το 1926 και άρχισε να φωτογραφίζει γύρω στο 1948. Το έργο του ήταν από την αρχή ετερογενές, από τη μία αφιερώθηκε στη φωτογραφία με εικόνες υψηλής αισθητικής και από την άλλη σε μελέτες τεχνικών σκοτεινού θαλάμου. Με την πάροδο των ετών συμμετείχε σε διάφορες φωτογραφικές ομάδες, αρχικά στο Circolo Fotografico Bolognese, στη συνέχεια στην ομάδα "Misa" μεταξύ 1955 και 1957 στο Gruppo Friulano per una Nuova Fotografia.
Από τη δεκαετία του 1940 άρχισε την έρευνά του με τεχνικές που επινόησε ο ίδιος, όπως Oxidations, Pirograms, Idrograms, αλλά και με τεχνικές όπως η pinhole ή το cliché verre.
Τη δεκαετία του 1950 κατέγραψε με τη κάμερά του τη καθημερινή ζωή της περιοχής του, οι εικόνες αυτές συγκεντρώθηκαν στις σειρές Gente dell'Emilia και Gente del Delta. Το 1956 έφυγε για τον Νότο και διέσχισε την Καμπανία και την Καλαβρία. Ο Migliori πειραματίστηκε με τη "φόρμα του συλλογικού πορτρέτου" σε εξωτερικούς χώρους και έδωσε τη προσωπική του ερμηνεία της πραγματικότητας στη μεταπολεμική Ιταλία, όπου εκείνα τα χρόνια ερευνούσαν ντόπιοι και ξένοι φωτογράφοι. Ποτέ δεν παραιτήθηκε από τις δραστηριότητές του στον ερασιτεχνικό τομέα, όπου απέσπασε πολλά βραβεία σε εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ιταλία και στο εξωτερικό.
Ηταν μέλος της επιστημονικής επιτροπής του τμήματος φωτογραφίας του CSAC της Πάρμας. Από το 1986 και μετά αφιερώθηκε στη διδασκαλία σε σχολεία διαφόρων επιπέδων και σε μουσεία της Ιταλίας. Από το 2006 ασχολείται με τη σειρά Lumen, με καινοτόμα έργα του που πραγματοποιούνται «υπό το φως των κεριών».
Ξεκίνησε αυτόν τον κύκλο με το Terra incognita. Lo zooforo del Battistero di Parma και συνεχίζει ακόμη και σήμερα το ίδιο πρότζεκτ. Το 2016 ιδρύθηκε το Ίδρυμα Nino Migliori για την προστασία και την ενίσχυση του έργου του. Το 2017 εξελέγη επίτιμος ακαδημαϊκός από την Accademia Clementina. Ορισμένα από τα έργα του αποκτήθηκαν πρόσφατα από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.
επιμέλεια : J.Eco
πηγη: Admira Photography
