Robert Capa, η Ιστορία του αρχείου του από τον Εμφύλιο της Ισπανίας

"The Mexican Suitcase"

Μολις το 2007 επανεμφανισθηκε το χαμενο αρχειο του Robert Capa απο τον Πολεμο της Ισπανιας. Φωτογραφιες του Εμφυλιου ειχαν ηδη δημοσιευτει στα μεγαλυτερα περιοδικα της εποχης, αλλα ο Capa αναγκαστηκε το 1939 να εγκαταλειψει τα αρνητικα του στο στουντιο του στο Παρισι και να φυγει εσπευσμενα για την Αμερικη για να μη συλληφθει απο τις φιλοναζιστικες γαλλικες αρχες του Βισυ. Το αρχειο του ανελαβε να προστατευσει ο υπευθυνος του εργαστηριου του και φιλος του Imre Weiss. Καθως οι Γερμανοι πλησιαζαν στο Παρισι, ο Weiss συγκεντρωσε το αρχειο και με ποδηλατο πηγε μεχρι τη Μπορντο με την ελπιδα να το φυγαδευσει με καποιο πλοιο. Εκει συναντησε εναν παλιο Χιλιανο αγωνιστη του Εμφυλιου, τον οποιο και παρακαλεσε να το κρυψει στο προξενειο του. Τελικα, το αρχειο περιηλθε σ'ενα Μεξικανο πρεσβευτη, τον Στρατηγο Francisco Aguilar Gonzalez, που αγνοουσε πιθανον την αξια και την προελευση του. Ο στρατηγος πεθανε το 1971, αφηνοντας την κληρονομια του στη θεια ενος Μεξικανου σκηνοθετη. O Benjamin Tarver ανακαλυψε το αρχειο στα υπαρχοντα της θειας του και πεισθηκε να το παραδωσει -χωρις ανταλλαγμα- στο International Center Of Photography. Ο ιδιος ο αδερφος του Capa, ο Cornell Capa, ιδρυτης του ICP, ειχε τη χαρα να ανοιξει το 2007 τα τρια πολυτιμα χαρτονενια κουτια του αρχειου, που εχει γινει πλεον γνωστο ως "Μεξικανικο Βαλιτσακι".


/>

Σ αυτα υπηρχαν 126 φιλμ σε ρολο, δηλαδη καπου 4.500 φωτογραφιες, οχι μονο του Robert Capa, αλλα και της Gerda Taro, της συντροφου του που σκοτωθηκε στον Εμφυλιο, και του David (Chim) Seymour, με τον οποιο ιδρυσε αργοτερα το πρακτορειο Magnum. Επισης, βρεθηκαν αναμεσα στα φιλμ του Εμφυλιου και δυο φιλμ του φωτογραφου Fred Stein με παλιοτερα πορτρετα του Capa και της Gerda Taro. Η μεγαλη σημασια της ανευρεσης του αρχειου εγγειται στο γεγονος οτι, περα απο την επανακτηση των πρωτοτυπων αρνητικων, επιτρεπει τον επαναπροσδιορισμο ιστορικων -"κλασσικων" φωτογραφιων συμφωνα με τη σειρα με την οποια τραβηχτηκαν και την ακριβη ταυτοποιηση τους ανα φωτογραφο.




Πολλες φωτογραφιες αποδιδονται οριστικα στην Gerda Taro, επιβεβαιωνοντας τη σημασια της ως φωτογραφος και δημοσιογραφος. Αυτο ειναι κι ενα απο τα αναπαντεχα "θαυματα" που επεφυλαξε η ανακαλυψη του χαμενου αυτου "δισκοποτηρου" του φωτορεπορταζ. Η Gerda Taro, πρωτη γυναικα πολεμικη ανταποκριτρια στο μετωπο, δεν ηταν μονο η σκια του Capa, αλλα μια χαρισματικη φωτογραφος και δημοσιογραφος, που εβαλε τα θεμελια, μαζι με τον Capa και τον Seymour, για μια νεα θεωρηση της φωτοδημοσιογραφιας, μεσα απο την καλυψη του πολεμου της Ισπανιας.
Φιλοι, στρατευμενοι και διεθνιστες, με την ιδιαιτερη και απολυτη αυτη χροια του διεθνισμου που συναντιεται οχι σπανια σε Εβραιους διανοουμενους, ο Capa, η Gerda και ο Chim δεν ηταν απλως πολεμικοι ανταποκριτες, αλλα δηλωμενοι οπαδοι μιας επαναστασης που αν ειχε νικησει, θα ειχε αλλαξει το προσωπο της Ευρωπης και του κοσμου.

πηγή εφημερίδα: Lifo, 5-2011, (αναδημοσίευση)