Γεννημένος το 1929 στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες του ποντιακού ξεριζωμού, ο Γιάννης Κεσκιλίδης ξεκίνησε την πορεία του ως αθλητής της ελεύθερης πάλης στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Οι πρώτες νίκες έρχονται υπό τις οδηγίες του προπονητή του, Μοσχίδη Χαρίλαου, και σύντομα, λόγω της τεράστιας φυσικής του δύναμης, γίνεται γνωστός ως "Σαμψών".
Ο παππούς Παύλος
«Τη δύναμη την κληρονόμησα από τον παππού μου τον Παύλο, που ήταν παλαιστής στον Πόντο. Εκείνη την εποχή οι αθλητές άλειφαν το σώμα τους με λάδι και αγωνίζονταν μέσα σε ρινγκ με άμμο» λέει ο 86χρονος θρύλος. Τις δεκαετίες του '50 και του '60 ο Σαμψών ξεκινάει μια περιοδεία πολλών ετών και αντιμετωπίζει πανίσχυρους παλαιστές στην Κύπρο, στην Αίγυπτο, στην Τουρκία, στη Συρία, στο Ισραήλ και στον Λίβανο. Μέρα με τη μέρα το όνομά του γίνεται γνωστό σε όλο τον κόσμο και η εικόνα του παρομοιάζεται με αυτή των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών και μυθικών ηρώων.
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο πολυνίκης παλαιστής τοποθετεί τις παραστάσεις του στο Θησείο και στο δημαρχείο της Αθήνας που γίνεται σημείο αναφοράς της πόλης, ενώ παράλληλα εμπλουτίζει τις παραστάσεις του με πολλά επικίνδυνα νούμερα που κόβουν την ανάσα. «Επιανα τον τηλεφωνικό κατάλογο και τον έσκιζα στα τέσσερα. Τραβούσα λεωφορεία γεμάτα επιβάτες κι έσπαγα πέτρες με το κεφάλι μου. Ακόμη και φορτηγά περνούσαν από πάνω μου» δηλώνει συγκινημένος ο Σαμψών, ενώ ο γιος του Χρήστος Κεσκιλίδης συμπληρώνει: «Ο πατέρας μου ξεχώρισε για τη δύναμη, αλλά και το ήθος του. Αγαπούσε πραγματικά αυτό που έκανε και ο κόσμος τον εκτίμησε και τον λάτρεψε επειδή ήταν αυθεντικός και τίμιος».
Λίγο πριν τον αποχαιρετήσουμε, ο κυρ-Γιάννης μάς συνοδεύει στην έξοδο του σπιτιού του, στη Νέα Ιωνία. Και εκεί, στο κατώφλι, μας εξομολογείται πως το καλύτερο ενθύμιο και η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι η αγάπη του κόσμου που τον αγκαλιάζει μέχρι σήμερα.
Ο αγώνας της ζωής
«Ενα πράγμα να θυμάστε: ο μεγαλύτερος και ο πιο σκληρός απ' όλους τους αγώνες είναι αυτός της ζωής. Παρά τα καθημερινά εμπόδια, δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, ούτε να λιγοψυχούμε. Αντίθετα, οφείλουμε να βρίσκουμε τη δύναμη, να στεκόμαστε στα πόδια μας και να μην το βάζουμε ποτέ κάτω. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στον αθλητισμό. Γι' αυτό λέω στα νέα παιδιά να μη φοβούνται. Η ζωή θέλει θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Αν είμαστε δυνατοί και αληθινοί, δεν μπορεί να μας σταματήσει τίποτε και κανείς».
ρεπορτάζ Ανδρέας Αξιώτης, εφμ."Espresso", 2/2014 (απόσπασμα, αναδημοσίευση)
Πρώτα βήματα
Ο Σαμψών διαπίστωσε τις υπερφυσικές δυνάμεις του όταν στα 14 του χρόνια ξεκίνησε την ελληνορωμαϊκή πάλη στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, με πρότυπο τον παππού του και δάσκαλο, Χαρίλαο Μοσχίδη. «Ηταν δύσκολα χρόνια τότε. Υπήρχε φτώχεια, γι’ αυτό κάναμε διάφορες δουλειές για να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα. Η πάλη δεν είχε χρήματα, όμως τη συνέχισα για μεγάλο χρονικό διάστημα, ακόμη και παράλληλα με τις παραστάσεις».
Στα 35 του ξεκίνησε τις υπαίθριες παραστάσεις και μαζί με τον Τίγρη και τον Αρμάο ξεχύνονταν σε όλη τη χώρα προσφέροντας θέαμα βαμμένο με… αίμα. «Εμείς δεν κοροϊδεύαμε, δεν ήμασταν φακίρηδες. Τα πάντα ήταν αληθινά. Εφευγα από τις παραστάσεις με αίματα και πληγές τις περισσότερες φορές και αυτό το γνώριζε ο κόσμος επειδή συμμετείχε ενεργά στα νούμερα. Τίποτα τότε δεν ήταν ψεύτικο. Εχω σπάσει στο κεφάλι μου 100.000.000 πέτρες, έσκιζα τους τηλεφωνικούς καταλόγους στα τέσσερα και μετακινούσα αυτοκίνητα με τα δόντια μου. Κάποια στιγμή βέβαια έσπασα δύο πλευρά και σήμερα έχω ζαλάδες κάποιες φορές, αλλά αυτά δεν είναι τίποτα», αποκαλύπτει ο άνθρωπος-μύθος της δεκαετίας του ’90.
«Δύναμή μας η οικογένεια»
Εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες στο πλευρό του Σαμψών βρίσκεται η σύζυγός του. «Ο γάμος μας είναι από οικογενειακή γνωριμία. Οι γονείς μου με τους θείους του γνωρίζονταν και μας έφεραν σε επαφή. Δεν αρνήθηκα να τον παντρευτώ και εγκατέλειψα την Κατερίνη για να τον ακολουθήσω», εξομολογείται στα «Π» η κ. Κούλα Κεσκιλίδου. Ο γάμος δεν άργησε να έρθει και έναν χρόνο αργότερα έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. «Στην αρχή πήγαινα μαζί του στις περιοδείες. Στεναχωριόμουν που τον έβλεπα να πληγώνεται κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δεν είχα επιλογή. Πολλές φορές έκλαιγα, αλλά δεν ήθελα να με βλέπει.
Η αγάπη και η εκτίμηση κερδίζεται. Τότε εμείς αγωνιζόμασταν. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα και δεν υπάρχει σταθερότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Εμείς πιστεύαμε και επενδύαμε στην οικογένεια. Αυτή ήταν η δύναμή μας», μας εξομολογείται η γυναίκα που στέκεται μέχρι σήμερα δίπλα στον ξακουστό Σαμψών, τα κατορθώματα του οποίου θα τα θυμούνται πολλές γενιές ακόμα.
απόσπασμα από την εφμ. "Παραπολιτικά", (αναδημοσίευση)
"Στην παλέστρα του δρόμου", εκπομπή "Σαν παραμύθι" ΕΡΤ1 2004
Όλοι τους, τίμησαν και με το παραπάνω τα χώματα αυτό του τόπου, ψυχαγώγησαν μικρούς και μεγάλους, γέμιζαν τις αλάνες και τις πλατείες των πιο απομακρυσμένων χωριών και ήταν οι απόλυτοι πρεσβευτές της ελληνικής ψυχής που άντεχε, αντέχει και θα αντέχει τα πάντα...
