Αμερικανός αυτοδίδακτος Φωτογράφος, γεννημένος το 1947, ζει και εργάζεται στο Stickney του Illinois. Για σαράντα χρόνια ο Gary Stochl τριγύριζε τους πολυσύχναστους δρόμους στο κέντρο του Σικάγο τραβώντας φωτογραφίες.
«Δεν είναι τυχαίο πως όλα μου τα παπούτσια είναι κατάλληλα για περπάτημα» λέει ο ίδιος.
Παρόλο που ο Stochl έχει τραβήξει δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες κανείς ποτέ μέχρι πριν λίγο καιρό δεν είχε δει έστω και μια φωτογραφία του. Μέχρι που αποφάσισε να κάνει μια ατομική έκθεση σε μικρή γκαλερί το 2003 στην πόλη του που όμως και τότε πέρασε απαρατήρητος...
Έτσι, ένα απόγευμα κατά την άνοιξη του 2004, εμφανίστηκε απροειδοποίητα μπροστά στον διευθυντή του τμήματος Φωτογραφίας του Πανεπιστημίου Κολούμπια του Σικάγο, Bob Thall, και του ζήτησε να ρίξει μια ματιά στις φωτογραφίες του…
Gary Stochl
«Νόμιζα πως ήταν κάποιος από τους παλαιότερους μαθητές που ήθελε να κλείσει θέση για κάποιο συμπληρωματικό μάθημα» λέει ο Thall και συνεχίζει:
«Έμεινα έκπληκτος όταν πρόσεξα πως κουβαλούσε μια σακούλα γεμάτη φωτογραφίες πράγμα που σήμαινε πως αποκλείεται να υπήρξε μαθητής μας αυτός ο τύπος αλλιώς θα ήξερε πώς να “παρουσιάσει” τον εαυτό του».
«Γεμάτος δυσπιστία άρχισα να κοιτάζω τις φωτογραφίες που μου έφερε. Δεν θα είχα δει παραπάνω από είκοσι-εικοσιπέντε όταν έπαθα σοκ! Αρκετές από αυτές ήταν καταπληκτικές!!!»
Ο Thall βοήθησε τον Gary να οργανώσει την δουλειά του και κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα στις φωτογραφίες του. Επέλεξε πενήντα φωτογραφίες και κανόνισε συναντήσεις με μάνατζερ και συλλέκτες.
Από εκείνη τη μέρα ο Gary Stochl, πέρασε στην αντίπερα όχθη.
Ακολούθησε η πρώτη μεγάλη του έκθεση που οργάνωσε το Chicago Cultural Center όπου είχε μεγάλη επιτυχία, τότε εκδόθηκε και το βιβλίο: "On City Streets: Chicago, 1964-2004"
«Αν μου έλεγαν πριν οχτώ μήνες πως θα γίνονταν όλα αυτά, δεν θα το πίστευα, μόλις τώρα ένοιωσα έτοιμος να δείξω τη δουλειά μου» δήλωνε ο ίδιος που αισίως κλείνει τα 68 του χρόνια εφέτος το 2015.
Πάντα φωτογραφίζει με μια Leica Μ3, την ίδια φωτογραφική μηχανή από το 1968.
« Ψάχνω πάντα για την σωστή στιγμή, αυτή που τα διάφορα οπτικά στοιχεία έρχονται μαζί για να δημιουργήσουν μια σύνθεση».
Αντίθετα με τους περισσότερους φωτογράφους δρόμου στις φωτογραφίες του Stochl δεν κυριαρχεί το παράξενο ή το αναπάντεχο, ούτε «τσιμπάει» σε εύκολες καταγραφές αστέγων, ούτε «σχολιάζει» συμπεριφορές πλουσίων. Οι φωτογραφίες του είναι αποκόμματα από την καθημερινή ζωή μιας μεγαλούπολης. Τα θέματά του είναι οι άνθρωποι. Μοναχικές φιγούρες, λυπημένες, ικανές να προκαλούν συναισθήματα μοναξιάς και αποξένωσης.
Ο ίδιος λέει πως δεν το επιδιώκει, δεν είναι μίζερος, αλλά αυτό του «βγαίνει...»
Οι θαυμαστές του τον τοποθετούν πολύ ψηλά, μαζί με τα ιερά τέρατα όπως Cartier-Bresson, Garry Winogrand και Robert Frank.
Ο φωτογραφικός μάνατζερ David Travis του Art Institute λέει πως έπαθε σοκ από την πολυπλοκότητα και το βάθος της φωτογραφίας του Stochl.
Δεν ήταν όμως το ίδιο «ζεστοί» και εκδηλωτικοί όλοι όσοι γνώρισαν απότομα τη δουλειά του.
Π.χ. ο Rod Slemmons, διευθυντής του Museum of Contemporary Photography του πανεπιστημίου του Σικάγο, παραδέχεται πως "αν είναι ισάξιος του Robert Frank προτιμώ να συνεχίσω να αγοράζω Robert Frank", εννοώντας τα έργα που αγοράζει το μουσείο για τη συλλογή του.
Ο Stochl είναι αυτοδίδακτος. Παρακολούθησε κάποτε δυο σεμινάρια βασικής τεχνικής κατάρτισης και αυτό ήταν όλο. Ο δάσκαλος του κατάλαβε την έφεση του για την φωτογραφία δρόμου και του έδωσε να διαβάσει το βιβλίο του Cartier-Bresson "Decisive Moment". Χωρίς να το φανταστεί, του άνοιξε την πόρτα σε μια καριέρα.
Ο Stochl παραδέχεται μέχρι σήμερα πως έμαθε φωτογραφία μέσα από βιβλία και αναγνωρίζει την έλλειψη καθοδήγησης επειδή είχε ελάχιστη επαφή με τον τότε φωτογραφικό κύκλο του Σικάγο.
κείμενο: J.Eco
πηγές: dpgr, Wikipedia
