Σ' αυτό το χώρο γοητεύθηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία. Το 1954 απόκτησε την πρώτη του μηχανή από βακελίτη. Το 1958 ξεκίνησε να εμφανίζει και να τυπώνει φωτογραφίες μονόχρωμες. Το 1961 απόκτησε μία Rollei Flex με την οποία κάνει τις πρώτες καλές φωτογραφικές δουλειές.
Το 1962 μπήκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στο Φυσικό. Ακολουθεί μεταπτυχιακά στην Ανωτάτη Εμπορική (ΑΣΟΕ). Τα χρόνια που ακολουθούν απασχολείται με τη φωτογραφία παράλληλα με την επαγγελματική του καριέρα ως φυσικός. Το 1976 συνεργάζεται με το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα για τη φωτογράφηση των Πομάκων της Θράκης.
Τον Οκτώβριο του 1976 έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης των διακριθέντων φωτογραφιών του ετήσιου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Φωτογραφίας του ΕΟΤ. Στην έκθεση αυτή είχε ένα τρίτο βραβείο, έναν έπαινο και ένδεκα αναρτήσεις. Τη χρονιά εκείνη τα βραβεία σάρωσε ο Κώστας Μπαλάφας. Μετά την απονομή των βραβείων ο Κώστας Μπαλάφας τον συνεχάρει λέγοντάς του: "Να συνεχίσεις να κάνεις φωτογραφία, γιατί είσαι σε καλό δρόμο και να μην ξεχνάς τον τόπο σου". Από τότε ένα μεγάλο μέρος της φωτογραφικής του ενασχόλησης είναι γύρω από την καταγραφή του ανθρώπου στον τόπο του.
Το διάστημα 1977-1979 συμμετέχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1979 επιλέγεται να φωτογραφίσει μαζί με έναν ακόμη Έλληνα φωτογράφο την Κύπρο. Παράλληλα δύο Κύπριοι φωτογράφοι φωτογραφίζουν την Ελλάδα. Με τις φωτογραφίες γίνονται εκθέσεις και στα δύο κράτη. Το 1985 επιλέγεται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε φωτογραφική εβδομάδα στη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Αποκτά τον τίτλο AFIAP (καλλιτεχνική διάκριση) της Διεθνούς Καλλιτεχνικής Ομοσπονδίας (FIΑΡ).
Έχει εκδώσει 10 φωτογραφικά λευκώματα που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον τόσο για την ποικιλία των θεμάτων όσο και για το προσωπικό του στυλ, που είναι έντονα ανθρωποκεντρικό.
Διετέλεσε μέλος της Ε.Φ.Ε. και Επίτιμος Πρόεδρός της.
συνέντευξη του Φ.Καζάζη στην εφ."Αγγελιοφόρος της Κυριακής" 10/2010
"...Κριτικοί τέχνης τον χαρακτηρίζουν το μόνο συνεπή συνεχιστή της ανθρωποκεντρικής παράδοσης στη φωτογραφία στην Ελλάδα, αντάξιο διάδοχο των Κωνσταντίνου Μεγαλοκονόμου, Βούλας Παπαϊωάννου, Κώστα Μπαλάφα. Πραγματικός εραστής του ωραίου, ο Φώτης Καζάζης αποδεικνύει ότι η φωτογραφία είναι κάτι παραπάνω από την αναμνηστική απεικόνιση ανθρώπων και τοπίων. Αναρίθμητες είναι οι βραβευμένες δραστηριότητές του, όπως η πολυετής διδασκαλία της φωτογραφίας, η έκδοση λευκωμάτων, οι εκθέσεις, οι δημοσιεύσεις έργων του και η τριακονταετής ενασχόλησή του στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία. Το έργο του συμπληρώνεται με την προσφορά του στη διδασκαλία για να μεταδώσει την πείρα του στις νέες γενιές.
Ποιο ήταν το έναυσμα για να αγαπήσετε τη φωτογραφία;
Οταν ήμουν 10 χρόνων, δηλαδή το 1953, η μητέρα μου με έστειλε να δουλέψω για λίγο στο φωτογραφείο του αδελφού της, του πολύ μεγάλου φωτογράφου Βερβέρη, φωτογράφου της τότε βασιλικής αυλής. Εκεί βλέποντας τις φωτογραφίες που έκανε σε διάφορες περιοδείες στην Ελλάδα για την καταγραφή των καταστροφών των Γερμανών, «κόλλησα» το μικρόβιο της φωτογραφίας. Ηταν κάτι σαν κεραυνοβόλος έρωτας. Από τότε μέχρι σήμερα ασχολούμαι με τη φωτογραφία με την έννοια του «μονογαμικού». Δηλαδή ποτέ δεν άλλαξα χόμπι.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα απαραίτητα στοιχεία για μια σωστή φωτογραφία ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα;
Οταν σε ενδιαφέρει η ανθρωποκεντρική φωτογραφία, πρέπει να έχεις το ταλέντο να πλησιάζεις τους ανθρώπους ή -να το πω αλλιώς- πρέπει να αγαπάς και να σέβεσαι τους ανθρώπους.
Μπορείτε να περιγράψετε ένα ή δύο στιγμιότυπα που χαράχτηκαν στο μυαλό σας όταν πατούσατε το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής;
Είναι άπειρες οι εικόνες που έχω στο μυαλό μου και γι' αυτό αποφάσισα να εκδώσω βιβλία.
Στα Πομακοχώρια
Στα λευκώματα περιέχονται ιστορίες των τοπικών κοινωνιών και παραδόσεων, όπως για παράδειγμα στα Πομακοχώρια. Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από αυτά τα ταξίδια;
Το 1976 πήγα στα πομάκικα χωριά του νομού Ροδόπης με ειδική άδεια από το δεύτερο γραφείο του εκεί τάγματος, επειδή με έστελνε το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Μουσείο, τότε που ελάχιστοι ήξεραν το χαρακτηρισμό «Πομάκος». Τότε υπήρχε μπάρα και δεν άφηναν να πάνε άλλοι Ελληνες. Οταν έφτασα ήταν τόσο εντυπωσιακά αυτά που έβλεπα, ώστε ήθελα συνέχεια να φωτογραφίζω, αλλά τότε δεν είχαμε την άνεση της ψηφιακής φωτογραφίας.
Από την εμπειρία σας, ως ιδρυτικού μέλους της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας, πιστεύετε ότι υπάρχει νέα γενιά Ελλήνων φωτογράφων που θα μπορούσαν να καταξιωθούν;
Βεβαίως και υπάρχουν καταπληκτικοί νέοι φωτογράφοι και όχι μόνο μέλη της ΕΦΕ, αλλά νέοι που παρακολουθούν άλλα σωματεία και φυσικά όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλη τη χώρα. Αυτό φαίνεται από τις τεράστιες διεθνείς επιτυχίες.
Δε σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα να φωτογραφίζετε τοπία, σωστά;
Κάνω φωτογραφίες τοπίων και φωτογραφίες φύσης. Κάνω επίσης φωτογραφίες θεάτρου. Σημειώνω εδώ ότι δεν κάνω φωτογραφία με την έννοια της εικόνας. Δηλαδή δεν επεξεργάζομαι τη φωτογραφία. Θα ήταν άλλωστε παράταιρο σε σχέση με την πορεία μου και με την ηλικία μου, χωρίς αυτό να σημαίνει συντηρητισμό. Φαίνεται ίσως ρομαντικό, αλλά δουλεύω ακόμη ασπρόμαυρο φιλμ και εμφανίζω και τυπώνω, αφού μου είναι αδύνατο να αποχωριστώ το σκοτεινό μου θάλαμο, όπου έχω περάσει άπειρες ώρες δουλειάς και ηρεμίας. Κάτι που έχει επιδράσει και στη συμπεριφορά μου.
Συμμερίζεστε την άποψη ότι οι φωτογραφίες σας είναι πολύτιμο υλικό για τους ιστορικούς και τους λαογράφους του μέλλοντος;
Ολο μου το φωτογραφικό έργο είναι μία καταγραφή εικόνων που άνετα μπορούν να θεωρηθούν ιστορική καταγραφή. Ηδη πολλά μου θέματα απεικονίζουν πράγματα που δεν υπάρχουν πια ή που χαρακτηρίζουν μια εποχή. Αυτό όμως είναι κοινό γνώρισμα όλων των φωτογράφων που κάνουν δουλειά με το σκεπτικό «ο φωτογράφος είναι μάρτυρας του καιρού του»...
