Γεννήθηκε το 1958 στα Ιωάννινα. Αποφοίτησε από τη φυσικομαθηματική σχολή του Α.Π.Θ. το 1982 και αναχώρησε για το Παρίσι όπου παρέμεινε ως το 1998.
Το 1986 το ΄Ιδρυμα «Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή» του εξασφαλίζει υποτροφία για ειδίκευση στη φωτογραφία έργων τέχνης στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι.
Το 1987 προσλαμβάνεται στο Centre Georges Pompidou Μ.Ν.Α.Μ. (Musée National d’Art Moderne) ως φωτογράφος των συλλογών και εκθέσεων ενώ το 1991 γίνεται αποκλειστικός φωτογράφος του Μουσείου “Galeries Nationale du Jeu de Paume” στο Παρίσι. Από το 1993 εργάζεται ως εξωτερικός συνεργάτης ειδικών λήψεων και μουσειογραφίας στο μουσείο του Λούβρου.
Φωτογράφισε για εκδόσεις πολυτελών βιβλίων τέχνης: J. Dubuffet (όλο το χαρακτικό του έργο), D. Cordier (έκδοση M.N.A.M.), H. Creuzevault (βιβλιοδέτης τέχνης, άπαντα), Galerie Yvon Lambert (η συλλογή), Γ. Σκλάβος (έκδοση Εθνική Τράπεζα Ελλάδος).
Κατά την περίοδο 1988-1992 συμμετείχε ενεργά στην παραγωγή των πρώτων Videodisques και CD Rom (peinture-sculpture-objets d’ art) των μουσείων Λούβρου και Orsay.
Το 1996 το γαλλικό κράτος μέσω του “Fonds National d’ Art Contemporain” αγοράζει επτά έργα του.
Στην Ελλάδα έργα του ανήκουν από το 2007 στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
Από το 1999 συνεργάζεται με τη ΙΒ΄ Εφορεία Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων για την έκδοση λευκωμάτων (Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων, Νικόπολης, Λευκάδας).
Κωσταντίνος Ιγνατιάδης
Συνδέθηκε φιλικά με τη χορογράφο Πίνα Μπάους και το Φεβρουάριο του 1995 φωτογραφίζει στο Παρίσι τη παράστασή της "Ein Trauerspiel". Ο Ιγνατιάδης φωτογραφίζει "από τη θέση του". Αυτές οι εικοσιεπτά φωτογραφίες μαζί με τέσσερα πορτρέτα της Πίνα Μπάους και ποίηση του Δημήτρη Κρανιώτη, έγιναν βιβλίο με τίτλο: "Pina au rythme des oracles", "Πίνα στο ρυθμό των χρησμών", από τις εκδόσεις Ροδακιό.
Ο Κωσταντίνος Ιγνατιάδης ζει αθόρυβα και διακριτικά στην πόλη των Ιωαννίνων. Σπάνια χρησιμοποιεί κινητό και ακόμη πιό σπάνια φωτογραφική μηχανή, "γιατί πλέον κρατάνε όλοι..."
Ο Ιστορικός Τέχνης και επιμελητής εκθέσεων Jean Yves Mock, γράφει για το έργο του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη με αφορμή την ατομική του έκθεση “Éphéméride I” στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης τον Απρίλη του 2007: «...Oι φωτογραφίες του Kωνσταντίνου Iγνατιάδη δεν είναι περιγραφές. Eίναι πριν από τη γραφή, είναι μετά την περιγραφή. Eίναι αποκαλυπτικές. Για να τοποθετήσουμε τις αρνητικές θεολογίες, για να τις ορίσουμε, χρησιμοποιούμε στα γαλλικά μια ελληνική λέξη, «αποφατικός», αυτό που λέγεται χωρίς να ειπωθεί. Aπό τα πορτραίτα του ο φωτογράφος απουσιάζει, χωρίς κίνηση, τόνο φωνής, χωρίς παρέμβαση. Oι φωτογραφίες αποτελούν νοερά γυμνά. O φωτογράφος τις αποκάλυψε, κάθε επεξήγηση περισσεύει.
Tελικά λίγο ενδιαφέρει το όνομα, η θέση, ο λόγος ύπαρξης ή η δουλειά του εικονιζόμενου...»
Francesco Clemente, Ιγνατιάδης
Jean Bertholle, ( ο Ιγνατιάδης φαίνεται πίσω στον καθρέπτη)
Γ. Τσαρούχης, Ιγνατιάδης
Λυδία Κονιόρδου, Ιγνατιάδης
Marina Abramovic, Ιγνατιάδης
Michel Haas, Ιγνατιάδης
"Pina in the rythm of oracles"
Μιά συνέντευξη του Κωσταντίνου Ιγνατιάδη
στην 'Αννα Σκαρλάτου, εφμ "Το Βήμα", 1998
- Η φωτογραφία από πότε άρχισε να σας απασχολεί;
«Πάντα μελετούσα και πάντα με ενδιέφερε το φως. Εγινα φωτογράφος όταν ήμουν πέντε-έξι χρόνων».
- Τι εννοείτε;
«Ηταν τότε που πηγαίναμε με την οικογένειά μου για καλοκαιρινές διακοπές στη Πρέβεζα. Βέβαια, τα μεσημέρια μάς υποχρέωναν οι γονείς μου, εμένα και την αδελφή μου, να μένουμε στο σπίτι. Εγώ, επειδή ήμουν πολύ καλό παιδί και εξακολουθώ να είμαι, τι έκανα; Δεν κοιμόμουν. Στο σκοτεινό λοιπόν υπνοδωμάτιο με τα ξύλινα παντζούρια, τα οποία είχαν κάπου μια τρύπα, παρακολουθούσα στον τοίχο ανάποδα όλη την ιστορία του δρόμου. Αισθανόμουν σαν να ζούσα και εγώ εκεί έξω. Ολη αυτή η ιστορία τού μέσα-έξω ήταν αριστούργημα. Ετσι έγινα φωτογράφος. Ηταν η αφετηρία των μεγάλων ερωτηματικών».
- Αυτά τα πρώτα ερωτηματικά που θέσατε στον εαυτό σας λέτε ότι βοήθησαν να αναπτυχθεί και η μαθηματική σκέψη σας;
«Ακριβώς. Γιατί έπρεπε με νόμους να ερμηνεύσω το φαινόμενο. Ετσι μπήκα σε όλη τη διαδικασία της επιστήμης».
- Ως επαγγελματίας πότε κάνατε το ντεμπούτο σας στον φωτογραφικό χώρο;
«Στην αρχή της δεκαετίας του '80. Ο Αλέκος Φασιανός με παρακίνησε στο Παρίσι όταν μου ζήτησε να φωτογραφήσω έργα τέχνης. Του χρωστώ ευγνωμοσύνη».
- Η φωτογραφία είναι τέχνη;
«Ναι, είναι τέχνη».
- Το πορτρέτο;
«Είναι ένα από τα βασικά θέματα όλων των τεχνών. Πορτρέτο σημαίνει προσωπογραφία. Μπορεί να είναι αυτοπροσωπογραφία. Μπορεί να είναι περιγραφικό ή αφηρημένο. Οι αρχαίοι Ελληνες, όταν ζωγράφιζαν και έκαναν τα περιγράμματα των σωμάτων, δεν το έκαναν τυχαία...»
- Εσείς τι κάνετε με το φως;
«Σχεδιάζω. Οι σκιαγραφίες μου είναι όπως το σχέδιο για τους ζωγράφους. Αλλες φορές τα σώματα είναι μαύρα γιατί το φως δεν έπεσε επάνω τους και άλλες φορές επειδή έπεσε επάνω τους και τα πρόβαλε σε μια επιφάνεια. Αυτή η επιφάνεια είναι το φόντο».
- Ποια είναι η σημαντική στιγμή ανάμεσα σε εσάς και στον φωτογραφιζόμενο;
«Είναι ολόκληρη η φωτογραφική διαδικασία τόσο για εμένα όσο και για τον φωτογραφιζόμενο, αν και δεν έχει τη δυνατότητα να κοιτάζει το είδωλό του».
- Στο Παρίσι πήγατε για να σπουδάσετε φωτογραφία;
«Οχι. Στο Παρίσι πήγα το '81 για να κάνω το διδακτορικό μου. Ημουν πετρελαιολόγος, ειδικευμένος στην ιζηματολογία. Το όνειρο του πατέρα μου ήταν να γίνω καθηγητής στο πανεπιστήμιο».
- Σήμερα μετανιώνετε που δεν γίνατε καθηγητής στο πανεπιστήμιο;
«Οχι. 'Οταν παίρνεις μια απόφαση είναι σαν να λύνεις ένα γόρδιο δεσμό. Ολη τη δημιουργική εργασία μου τη χρωστώ στους καλλιτέχνες».
- Στους γονείς μας τι οφείλουμε;
«Αυτό που είμαστε. Στους φίλους οφείλουμε το ευ ζην».
- Στον εαυτό μας;
«Την υπόσχεση να γίνουμε καλύτεροι και να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο».
- Ποια είναι ως σήμερα η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας;
«Το χαμόγελο που είχα όταν πέρασα από το μαύρο της ανυπαρξίας κατά τη διάρκεια του ατυχήματός μου στο μπλε του ουρανού, στον ορίζοντα της θάλασσας. Ηταν η στιγμή που βίωσα τον θάνατο ως αισθητική αξία».
- Δηλαδή;
«Ανακάλυψα όταν είδα το μαύρο και το μπλε ότι η εικόνα δεν είναι μόνο αυτό που ζούμε στην καθημερινότητα».
- Γιατί οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη από χορηγία;
«Γιατί οι καλλιτέχνες εργάζονται, ξοδεύονται, παιδεύονται, δεν πληρώνονται και θα πρέπει κάποτε να πληρωθούν».
- Ο τίτλος που έχετε δώσει στο πορτφόλιό σας είναι στα γαλλικά. Σηματοδοτεί κάτι ιδιαίτερο στη δουλειά σας;
«Ναι. Προσδιορίζει τον χαρακτήρα της. Είναι ημερολόγιο ζωής. Η έννοια του εφήμερου είναι πολύ σημαντική».
- Τους καλλιτέχνες που βλέπουμε στην «Εφημερίδα» σας απλά τους φωτογραφήσατε ή σας συνδέει μαζί τους και η φιλία;
«Ολοι αυτοί οι καλλιτέχνες είναι φίλοι. Είναι φίλοι μου είτε γιατί ζήσαμε και ζούμε μαζί είτε γιατί το έργο τους με εμπνέει και με πάει στον δικό τους κόσμο».
- Και μια τελευταία ερώτηση, κύριε Ιγνατιάδη: Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη δουλειά σας μια καινούργια αισθητική πρόταση την οποία απευθύνετε στο κοινό;
«Βεβαίως».
- Στο παγκόσμιο ή στο ελληνικό κοινό;
«Δεν υπάρχει ειδικό κοινό, υπάρχουν άνθρωποι».
επιμέλεια: J.Eco
πηγές: Mουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, εφμ "Το Βήμα", εφμ "Εφημερίδα των Συντακτών", (αποσπάσματα - αναδημοσιεύσεις)
